فیه شفاء للناس !

مقدمه اول: هنگامی که حرف از وابستگی به دنیا زده می شود، یا وابستگی به مواد موجود در دنیا، منظور علاقه ای است که اگر شئ مورد علاقه گم شود، محو شود یا از دست برود به فرد ضربه (سنگینی) وارد شود و برای آن گریه بکند و دچار افسردگی بشود. این را تصور بفرمایید که وقتی برایتان فرقی نکند که داشته هایتان (پول و مادیات) بر اثر اتفاقی یا حادثه ای طبیعی که خارج از کنترل خود فرد است، از دست برود، بتابراین شما قدرتمند هستید. یعنی این فرد بالا و بر محیط است. این را بنده از یکی از اساتید شنیدم که امام (ره) در مراسم عزای از دست دادن فرزند خود که همه ناراحت بودند و شاید گریه هم می کردند، راحت و عادی با تعریف کردن  لطیفه ای موجب خنده حضار می شود. انبساط روحی.یعنی نبود غم برای از دست رفتن عزیزان و آن را پیشامد یا خواست خدایی دانستن. یا جمله معروف *مومن بر محیط است، جوان معمولی(یا غربی) در محیط * را در پست های قبلی اگر یادتان باشد نوشته بودم. بنابراین ما انسان ها در دنیایی زندگی می کنیم که بیماریها حوادث غم ها شکست ها و ستم ها وجود دارند. لقد خلقنا الانسان فی کبد. غالب اینها خارج از کنترل خود فرد است. زلزله، داغدار عزیز شدن، و خیلی موارد دیگر. مقدمه دوم: طبق تجربه ای که در زندگی بدست آورده ام، اگر در یک روز حال شادی داشته باشیم، وقایع بیرون را هم شاد تعبیر خواهیم کرد. اما اگر روزی از درون افسرد فیه شفاء للناس !...